Column Marcel Veen:

De zin van waitwatchen

Over wat wij als pensioenfonds kunnen betekenen voor onze deelnemers

Marcel Veen, senior communicatiespecialist:

'Omdat ik aanleg heb voor wachten, heb ik er maar mijn hobby van gemaakt.'

Wachten in de supermarkt, wachten bij de kapper, wachten totdat we het terras weer op mogen: we wachten wat af in ons leven. Een half uur per dag gemiddeld heb ik me laten vertellen. Omdat ik er aanleg voor heb, heb ik van dat wachten maar mijn hobby gemaakt. Ik gebruik het vaak als een moment van bezinning; vaak om even terug te blikken op mijn werkdag. En al zeg ik het zelf: ik heb inmiddels een scherp oog ontwikkeld voor goeie wachtplekken. ‘Waitwatchen’ noem ik dat; ik wacht graag tot ik een ons weeg.

Zoals in de supermarkt. Waar is de langste rij bij de kassa? Zijn de mandjes en karretjes van de mensen voor mij goed gevuld? Is de kassarol misschien bijna op? Dat kun je zien, doordat er een roze streep achterblijft op de kassarol. Zo ja, dan wordt de rol verwisseld terwijl ik in de rij sta, en kan ik dus mooi nog iets langer wachten. En mijmeren. Zoals van de week, toen ik nadacht over wat wij als pensioenfonds konden betekenen voor onze deelnemers in deze rare periode. Daar waar we voor corona af en toe nog twijfelden en wachtten om op een andere manier te communiceren, sprongen we in het diepe op zoek naar digitale manieren om in contact te blijven met onze deelnemers.

Dikke kans dat ik regelmatig met 1 van onze 445.000 deelnemers in de rij sta, zonder dat ik er erg in heb. Dat zij niet warmlopen voor mijn uit de hand gelopen hobby om te wachten snap ik goed. Als werkgever of deelnemer wil je niet te lang in de wacht staan als je met ons belt. En als je op zoek bent naar informatie, wil je die informatie snel kunnen vinden op onze website. Of als je iets wilt doorgeven, doe je dat liever snel online dan met een handgeschreven formulier via de postbode. Daarom is het fijn dat de communicatie in het afgelopen jaar een stuk digitaler is geworden. Ook bij Pensioenfonds PGB. Tegelijkertijd vind ik het jammer dat we mensen die met pensioen gaan niet persoonlijk op een bijeenkomst in het land kunnen helpen met hun vragen over hun pensioen. Daarom vraag ik me als communicatiedeskundige regelmatig af hoe we in de wereld vol beeldschermen onze communicatie nog persoonlijk kunnen houden. Zeker in tijden van corona, waarbij afstand houden het devies is. We hebben de eerste stappen gezet. Zo stampten we in korte tijd een interactief webinar voor bijna gepensioneerden uit de grond. En een welkomstfilmpje voor nieuwe deelnemers en werkgevers. Dit in de plaats van persoonlijke ontmoetingen. Maar beide werden gelukkig toch als heel persoonlijk ervaren. Al wachtend in de rij ben ik blij dat ik met mijn collega’s in het diepe ben gesprongen. We deden het toch maar gewoon. Of, gewoon...Toen ik de webinar mocht presenteren, dacht ik bij het aftellen tot de start wel even ‘Waarom wilde ik dit nu ook alweer?’ Maar deze gedachte levert vrijwel altijd iets moois op. Voor iedereen die meedeed aan de webinar was het zo’n beetje de mooiste klus van 2020. Niet alleen omdat we elkaar weer eens in levenden lijve zagen. Nee, het gaf vooral veel voldoening omdat we voelden dat we iets maakten waar onze deelnemers en werkgevers behoefte aan hadden. Dat gaan we dus vaker doen in 2021. Daar kun je op wachten.